Ο σώζων εαυτόν σωθήτω

Η γνήσια φωτογραφία του χειμερινού ηλιοστασίου του 2012 (με τον αγκυλωτό σταυρό) υπάρχει αυτή τη στιγμή στη δικογραφία της Χρυσής Αυγής

Το ζήτημα της υπεράσπισης Η. Κασιδιάρη αποκάλυψε σε δημόσια θέα τις αντιπαραθέσεις στην καρδιά της ναζιστικής συμμορίας, σχολιάζουν στην ιστοσελίδα τους οι δικηγόροι για την Πολιτική Αγωγή του Αντιφασιστικού Κινήματος στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Είναι γνωστό ότι ο Κασιδιάρης δεν εμφανίστηκε με τον δικηγόρο του Π. Σαράκη, αλλά με τον δικηγόρο της Χρυσής Αυγής Ν. Αντωνιάδη. Κυριαρχεί «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό των νεοναζί.
Οι δηλώσεις των δικηγόρων είναι ενδεικτικές των εσωτερικών αντιπαραθέσεων:

1. Ο Σαράκης διέρρευσε χτες ότι ο ίδιος “είχε άλλη άποψη για την υπεράσπιση Κασιδιάρη, το είχε πει στον πελάτη του και του είπε επίσης το βράδυ της Τετάρτης ότι δεν θα είναι μαζί του”.

2. Ο Μιχαλόλιας διέψευσε την διαρροή Σαράκη στο makeleio.gr, λέγοντας: “Ουδέποτε έγινε κάτι τέτοιο. Λέει ψέμματα ο κ.Σαράκης. Έχω να μιλήσω μαζί του δεκαπέντε μέρες. Ο ίδιος ο Κασιδιάρης ζήτησε από τον Νίκο Αντωνιάδη να είναι παρών στην απολογία του. Αυτά τα δηλώνω επίσημα”.

3. Ο Κασιδιάρης σε σημερινή δήλωσή του στο Έθνος λέει “Ο Παύλος Σαράκης ήταν, είναι και θα ειναι ο συνήγορός μου, απλα δεν μπορούσε τη δεδομένη στιγμή να παρασταθεί”. [Σημείωση δική μας: Του έτυχε δηλαδή κάποια άλλη δουλειά...]

4. Στελέχη της Χρυσής Αυγής διαρρέουν την πληροφορία σε βάρος του Σαράκη ότι “είχε προβάλλει την αξίωση ο ίδιος ή και στενό συγγενικό του πρόσωπο να διοριστεί ως επιστημονικός συνεργάτης στον Ευρωβουλευτή Επιτήδειο στο Ευρωκοινοβούλιο. Όταν δεν έγινε η χάρη αποχώρησε”.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην πραγματικότητα;

Είναι γνωστό ότι ο Κασιδιάρης, έχοντας την δυνατότητα να κινείται ελεύθερος σε αντίθεση με τους Μιχαλολιάκο-Παππά, έκανε παρασκηνιακές κινήσεις προκειμένου να ελαφρύνει την σε βάρος του ποινικη δίωξη. Το γεγονός εξάλλου αυτό το είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο Παππάς με ένα καρφί κατά του Κασιδιάρη γράφοντας: “εμείς προφυλακιστήκαμε γιατί αρνηθήκαμε να διαπραγματευτούμε”.

Ανταλλάγματα

Οι κινήσεις αυτές συνδυάζουν πολιτικά και ποινικά ανταλλάγματα. Για το ποινικό κομμάτι, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής πιέζεται να αποστασιοποιηθεί από τους πυρηνάρχες προκειμένου να εμφανιστεί ανήξερη για συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις, ιδίως των πυρήνων Νίκαιας και Περάματος. Έτσι, “δίνοντας” τους Πατέλη και Πανταζή, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής ελπίζει να ξεγλιστρήσει από τις ποινικές ευθύνες για τη δολοφονία Φύσσα, την επίθεση στο ΠΑΜΕ και την απόπειρα δολοφονίας των αιγύπτιων ψαράδων.

Μάλιστα, η Χρυσή Αυγή κεντρικά έκανε ήδη βήματα προς αυτή την κατεύθυνση: μετά τον απόλυτο διαχωρισμό από τον Ρουπακιά, στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής δημοσιεύτηκε επιστολή (“από τα κελιά της τιμής”) του Θωμά Μπαρέκα, πυρηνάρχη Πειραιά. Η δημοσιοποίηση της επιστολής Μπαρέκα, σε αντίθεση με την παντελή αποσιώπηση των πυρηναρχών Πατέλη και Πανταζή, προϊδεάζει για τη στάση της ηγεσίας της οργάνωσης στο δικαστήριο. Η εικόνα αυτή ενισχύεται απο το γεγονός ότι ενώ ο Μπαρέκας – αν και προφυλακισμένος – ήταν υποψήφιος στις περιφερειακές εκλογές του 2014 (στην περιφέρεια Πειραιά), οι Πατέλης και Πανταζής ήταν άφαντοι. Θυμίζουμε ότι ο Πατέλης ήταν υποψήφιος βουλευτής της Β’ Πειραιά, μαζί με τον Λαγό, στις εκλογές του Μάη-Ιούνη 2012 όταν ο Μπαρέκας ήταν απών.

Το ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει ο ηγετικός πυρήνας της οργάνωσης ήταν (και είναι) ΠΟΙΟΣ θα διαχειριστεί αυτά τα παζαρέματα. Ο Κασιδιάρης επιθυμούσε να διαχειριστεί ο ίδιος την διαπραγμάτευση, χωρίς οι επιλογές του να περνάνε αναγκαστικά από το σπασμένο τηλέφωνο Κορυδαλλού-Πεύκης-Μεσογείων.

H συγκρότηση των ταγμάτων εφόδου... χωρίς κουστούμι

Ο κατ’οίκον περιορισμός Ζαρούλια και η προφυλάκιση Ματθαιόπουλου θεωρούσε ότι του έδινε ακόμα περισσότερο χώρο για να απαιτήσει “αλλαγές”. Η μυριόστομη απάντηση της Οικογένειας σ’ αυτό το αίτημα είναι γνωστή: “Δεν αλλάζουμε!” (αυτός ήταν ο κύριος τίτλος του άρθρου του Μιχαλολιάκου στο Εμπρός αμέσως μετά τις εκλογές, στο οποίο δημοσιοποίησε τις “διαφωνίες” του: “Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, σίγουρα επιτύχαμε μία Νίκη, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν έλειψαν τα φαινόμενα παλαιοκομματισμού, πολιτικαντισμού, φαινόμενα, τα οποία χαρακτηρίζουν ένα αστικό και όχι επαναστατικό κόμμα. Αυτό θέλετε για την Χρυσή Αυγή; Εγώ ΟΧΙ! Και να ξέρετε πως ο μεγαλύτερος εχθρός του Κινήματός μας είναι όλοι αυτοί που λένε «ν’ αλλάξουμε»”).

Μέσα από αυτές τις διαμάχες, φτάσαμε στο τελεσίγραφο Μιχαλόλια και στην ακύρωση των “μεγαλοφυών” σχεδίων που εξύφανε ο Κασιδιάρης και που – υποτίθεται – θα εξασφάλιζαν τη χαλάρωση της ποινικής δίωξης (με το αζημίωτο για τον εαυτό του βέβαια…). Στα πλαίσια αυτής της συγκρουσης φαγώθηκε ο Σαράκης, έστω κι αν ο Κασιδιάρης εξακολουθεί να ελπίζει σε μια αυτόνομη διαχείριση της δικής του τύχης.

Ο Αρχηγός έχει τώρα ξανά το πλεονέκτημα των κινήσεων στο εσωτερικό της συμμορίας: η Ουρανία θα είναι η δημόσια φωνή του κόμματος και θα ηγείται της παρέμβασής του στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, ενώ ο ίδιος ελπίζει να είναι έξω από τη φυλακή σε 9 μήνες (αντίθετα με τον Κασιδιάρη για τον οποίο τώρα ξεκινάει το 18μηνο…).

Ο χειρισμός της “διαπραγμάτευσης” ξαναπέρασε, έτσι, εκεί που δικαιωματικά ανήκει: στην Οικογένεια και στον Αρχηγό της. Αυτό που χρειάστηκε ήταν να πάει ο Κασιδιάρης φυλακή. Παράπλευρη η απώλεια και αστείο το μέγεθος, όταν έχεις φάει Γιαννόπουλο, Περίανδρο, Γκέκα, Κουσουμβρή και Ζαφειρόπουλο. Έτσι δεν είναι;

Πηγή: JailGoldenDawn

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ 19 ΚΑΙ 22 ΜΑΡΤΗ

Το Σάββατο 22 Μάρτη πραγματοποιήθηκε μία σειρά από αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά συλλαλητήρια με ανάλογες εκδηλώσεις σε πάνω από 40 πόλεις του κόσμου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα που πραγματοποιήθηκε στις 5-6 Οκτώβρη του 2013 στην Αθήνα, εκ μέρους της διεθνούς αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής σύσκεψης που κάλεσε η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή.

Μία από τις πόλεις ήταν και τα Χανιά. Με αφορμή το παραπάνω κάλεσμα η τοπική Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. πήρε την πρωτοβουλία να απευθύνει το ίδιο στα τοπικά εργατικά σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, μεταναστευτικές κοινότητες, πολιτικές οργανώσεις, συλλογικότητες και φορείς. Αποτέλεσμα του ήταν και η διοργάνωση του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού μονοημέρου συζητήσεων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης την Τετάρτη 19 Μάρτη.

Η πρωτοβουλία της Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας, δηλαδή από φοιτητικούς συλλόγους, μέλη Δ.Ε.Π., διοικητικούς υπαλλήλους και την διοίκηση. Η υλοποίηση μίας τέτοιας πρωτοβουλίας από μέρους των μελών της Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. και μελών όλων των παραπάνω συλλογικοτήτων θεωρούμε πως είναι επιτακτική, την στιγμή που το  πανευρωπαϊκό ακροδεξιό μέτωπο της Λεπέν συμμετέχει στις επερχόμενες ευρωεκλογές και δεκάδες μετανάστες δολοφονούνται σχεδόν καθημερινά από την FRONTEX στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.

Παραδόξως υπήρξε πολιτικός χώρος, δηλαδή αυτός της ‘Αριστερής Ενότητας’ στο Ρέθυμνο, που αποκάλεσε «καπέλο» και «έλλειμα πολιτικής γείωσης» το αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό μονοήμερο που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 19 Μάρτη στο Π.Κ. Η συμμετοχή της ακαδημαϊκής κοινότητας στις εκδηλώσεις, οι συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν εντός και εκτός των αμφιθεάτρων καθώς και το θριαμβευτικό κλίμα που επικράτησε μετά την απόπειρα επανεμφάνισης των μελών της Χρυσής Αυγής στο Π.Κ. είναι αποτέλεσμα της υλοποίησης αυτού του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού καλέσματος από μέρους των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας.

 Όταν η πρωτοβουλία χαρακτηρίζεται «καπέλωμα», η συμμετοχή ως «έλλειμα πολιτικής γείωσης» και ο αντιρατσιστικός, αντιφασιστικός αγώνας ως «επάγγελμα» τότε σημαίνει πως η πολιτική στράτευση και βούληση της συγκεκριμένης αριστεράς δεν αποσκοπεί στην ανατροπή της κυβέρνησης και των συνεργών της από το εργατικό,νεολαιίστικό και αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα, αλλά στην διαδοχή της από αυτήν. Η στάση της τοπικής ΑΡ.ΕΝ. αντικατοπτρίζει τις επιδιώξεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Απέναντι στις αερολογίες χωρίς πράξη, εμείς ως Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. και ως Α.Ε.Π- Ε.Α.Α.Κ. καλούμε φοιτητές, καθηγητές και υπαλλήλους να μπουν μπροστά στον αγώνα για να πετάξουμε το φασισμό έξω από το πανεπιστήμιο και την κοινωνία μας. Στη Χρυσή Αυγή που μαζί με τις μνημονιακές κυβερνήσεις προσπαθεί να διαλύσει την ενότητά μας, απαντάμε πως με συλλογικούς αγώνες θα σταματήσουμε και αυτούς, αλλά και τη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

·       

  ΟΛΟΙ στη Γενική Συνέλευση Φοιτητών Κοινωνιολογίας την Παρασκευή 28-3 στις 2:30 Μικρό Αίθριο

ΟΛΟΙ στη Γενική Συνέλευση Φοιτητών όλων των Σχολών την Τετάρτη 2-4 στις 2:30 αμφιθ. Δ3

Πετυχημένο το παγκρήτιο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 22 Μάρτη

Χαιρετίζουμε τις χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους των Χανίων, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το Σάββατο 22 Μάρτη μετά από κάλεσμα της ΚΕΕΡΦΑ, συνδικάτων, κοινοτήτων μεταναστών,αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών συλλογικοτήτων, καλλιτεχνών για παγκόσμια μέρα δράσης κατά του φασισμού και του ρατσισμού.

Χαιρετίζουμε τους διαδηλωτές σε όλο τον Πλανήτη που βγήκαν στους δρόμους σε δεκάδες πόλεις: Λονδίνο, Παρίσι, Σεούλ, Ν.Υόρκη, Κοπεγχάγη, Βαρκελώνη, Ρώμη κα ι σε πολλές άλλες.

Η Κρήτη αγκάλιασε αυτή την καμπάνια και το παγκρήτιο αντιφασιστικό συλλαλητήριο με ψηφίσματα από δεκάδες σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους, εκδηλώσεις σε γειτονιές, σχολές, σχολεία. Γίναμε κομμάτι ενός παγκόσμιου κινήματος που μπορεί να αναχαιτίσει τις βλέψεις των νεοναζί για ψήφους στις ευρωεκλογές ή για υπουργεία όπως οι ομογάλακτοί τους στην Ουκρανία και να τους ξαναστείλει πίσω στους υπονόμους της ιστορίας όπου ανήκουν.

Διατρανώσαμε ότι είναι ώρα να τελειώνουμε με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, είναι ώρα να σταματήσουν τα παιχνίδια του Σαμαρά και να πάνε φυλακή. Δεν αποδεχόμαστε τη μετατροπή των μεταναστών σε αποδιοπομπαίους τράγους και ζητάμε τη νομιμοποίηση, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ιθαγένεια για τα παιδιά, ψήφο στις εκλογές.

Το πλήθος των διαδηλωτών στα Χανιά ,που ξεπέρασε τους 1000, ξεκίνησε από την πλατεία Αγοράς, πέρασε από το κέντρο της πόλης, κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής όπου και σταμάτησε για λίγα λεπτά για να καταλήξει πίσω στη Αγορά όπου πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική συναυλία. Το συλλαλητήριο χαιρέτησαν εκπρόσωποι του ΝΤ της ΑΔΕΔΥ, του Εργατικού Κέντρου, της ΕΛΜΕ Χανίων, του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χανίων, της Ένωσης Γιατρών ΕΣΥ Ν. Χανίων, του συλλόγου εργαζομένων ΟΤΑ Χανίων, του Συλλόγου Φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης, της Αντιφασιστικής Επιτροπής της ΕΛΜΕ Χανίων, της ΚΕΕΡΦΑ, της Ένωσης Γονέων, της Πρωτοβουλίας Αντίστασης αλλά και οι υποψήφιοι δήμαρχοι από τις δημοτικές κινήσεις της Ανταρσίας στα Χανιά, και της Πρωτοβουλίας Πολιτών καθώς και εκπρόσωπος από την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη. Χαιρετισμό απεύθυναν ο Σύλλογος Εργαζομένων στα ΕΛΤΑ και η δημοτική κίνηση Δήμος Ενεργών Πολιτών. Αμέσως μετά τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των δολοφονημένων απότα τάγματα εφόδου Παύλου Φύσσα και Σαχζάτ Λουκμάν.

Στην πορεία τεράστια σημασίας ήταν το μπλοκ των μεταναστών από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές.

Μαζικά μπλόκ είχαν η ΕΛΜΕ Χανίων,ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χανίων,η ΕΛΜΕ Χανίων,ο σύλλογος φοιτητών Πολυτεχενείου Κρήτης αλλά και οι ΚΕΕΡΦΑ Χανίων,Ρεθύμνου και Ηρακλείου.

Η συναυλία σε ροκ και χιπ-χοπ ρυθμούς από μαθητικά και φοιτητικά συγκροτήματα έδειξε την οργή της νεολαίας κατά του φασισμού και του ρατσισμού σε μια ατμόσφαιρα χαράς και δύναμης.

Στην Αθήνα η διαδήλωση έφτασε τις 20000 ενώ στη Θεσσαλονίκη τις 3000.

Η ΚΕΕΡΦΑ καλεί σε συνέχιση της δράσης κατά των νεοναζί της Χρυσής Αυγής σε όλη τη προεκλογική περίοδο με σύνθημα «κάθε ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι ένα μαχαίρι στα χέρια των ναζί, Ούτε σε Βουλή, ευρωβουλή, δήμους και περιφέρειες, ούτε πουθενά.»

Συνεχίζουμε τον αγώνα για να καταδικαστούν οι δολοφόνοι του Σαχζάτ Λουκμάν τη μέρα της ολοκλήρωσης της δίκης στο Μικτό Κακουργοδικείο Αθήνας στις 10 Απρίλη.Απαιτούμε να αθωωθούν οι αγωνιστές της Εργατικής Αλληλεγγύης που δικάζονται ξανά μετά από χρυσαυγίτικη μήνυση στις 30 Απρίλη.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤH ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ


ΧΑΝΙΩΝ,ΡΕΘΥΜΝΟΥ,ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Επιστημονικά αντίδοτα στην ισλαμοφοβία

Ο Πάνος Γκαργκάνας παρουσιάζει ένα νέο βιβλίο για τον “Χρυσό Αιώνα” των Αραβικών Επιστημών”.


Η πολύνεκρη φασιστική επίθεση στη Νορβηγία έφερε αναγκαστικά στο προσκήνιο τα θέματα της ισλαμοφοβίας. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν για να παρουσιαστεί ο δολοφόνος Μπρέιβικ σαν μοναχική διαταραγμένη προσωπικότητα, η επιμονή του να αυτοπροβάλλεται ως σύγχρονος σταυροφόρος που επιχειρεί να σώσει την χριστιανική Ευρώπη από την «εισβολή» του ισλάμ ανάγκασε όλες τις πολιτικές δυνάμεις της «γηραιάς ηπείρου» να τοποθετηθούν.

Ανατομική περιγραφή του ματιού σε σύγγραμμα του Hunayn ibn Ishaq το 860

Το έγκλημά του ήταν τόσο φρικαλέο ώστε ακόμα και η ακροδεξιά προσπάθησε να πάρει αποστάσεις, έστω κι αν τα αντανακλαστικά στελεχών της σε πολλές χώρες (Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία) ήταν να δηλώσουν ότι «πολλά από αυτά που λέει ο Μπρέιβικ είναι σωστά». Όμως, το γεγονός ότι κραυγαλέοι ρατσιστές αναγκάζονται να αναδιπλωθούν, δεν σημαίνει ότι έπαψαν να υπηρετούν μια εκστρατεία που «δεν τολμάει να πει το όνομά της».

Οι προσπάθειες να ζωγραφιστεί το ισλάμ με τα πιο μελανά χρώματα μιας «σκοτεινής απειλής» δεν πρόκειται να σταματήσουν, γιατί υπηρετούν πολλαπλές πολιτικές σκοπιμότητες – από τη συκοφάντηση των μουσουλμάνων μεταναστών στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις μέχρι την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Σομαλία, στην Τσετσενία, στις επαρχίες των Ουιγούρων στην Κίνα, τώρα και στη Λιβύη. Όσο ο Καντάφι προσπαθούσε να πείσει τη Δύση να προτιμήσει το καθεστώς του απέναντι στους εξεγερμένους, μιλούσε για «ισλαμιστές τρομοκράτες» που θα χτυπάνε την Ευρώπη από τη Λιβύη αν επικρατήσουν. Τώρα που ο Καντάφι καταρρέει, είναι το ίδιο το ΝΑΤΟ που ανησυχεί για «ανεξέλεγκτα ισλαμιστικά στοιχεία στη διάδοχη κατάσταση» και είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιήσει αυτό το πρόσχημα για να κλιμακώσει την επέμβασή του περνώντας από την εναέρια στην επίγεια δράση.

Οι προπαγανδιστικές ανάγκες των ιμπεριαλιστικών πολέμων και του ρατσισμού έχουν να αντλήσουν πυρομαχικά από μια παράδοση που πηγαίνει πολύ πίσω. Οι προκαταλήψεις που ταυτίζουν το ισλάμ με τον σκοταδισμό και την υπανάπτυξη έχουν ευρωπαϊκές ρίζες που απλώνονται πίσω στον 20ο και τον 19ο αιώνα. Και αν μιλάμε για την Ελλάδα, η κυρίαρχη ιδεολογία πάντα είχε σαν συστατικό της την αντιμετώπιση του «προαιώνιου εχθρού» από την ανατολή.

Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στα αγγλικά την περασμένη χρονιά έρχεται να βοηθήσει στην κατάρριψη αυτών των πλαστών στερεότυπων. Έχει τίτλο «Ιχνηλάτες» (Pathfinders) και υπότιτλο «Ο Χρυσός Αιώνας των Αραβικών Επιστημών». Ήδη ο υπότιτλος προκαλεί: υπήρξε άραγε ανάπτυξη των επιστημών στον αραβικό κόσμο και μάλιστα τέτοια που να αξίζει να ονομαστεί χρυσός αιώνας; Κι όμως, οι σελίδες του βιβλίου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφιβολία.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ στην Αγγλία Jim Al-Khalili, εξηγεί εισαγωγικά ότι δεν πιστεύει στο διαχωρισμό της επιστήμης σε χριστιανική, εβραϊκή ή μουσουλμανική, ούτε σε ευρωπαϊκή ή ασιατική. Διάλεξε τον όρο «αραβική» απλά για να υποδηλώσει ότι ερευνά την ανάπτυξη των επιστημών σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και περιοχή όπου η αραβική ήταν η γλώσσα στην οποία έγραψαν οι άνθρωποι που υπηρέτησαν τις επιστήμες όταν ανθούσε το ισλάμ από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι τα βάθη της Ασίας, περίπου από το 750 μέχρι το 1250.

Με την έρευνά του αυτή, ο συγγραφέας μάς δίνει μια εμπεριστατωμένη εικόνα για τη γέφυρα που αποτέλεσε η «ισλαμική Αναγέννηση» στην εξέλιξη των επιστημών από τους αρχαίους ελληνιστικούς χρόνους στις σύγχρονες επιστημονικές επαναστάσεις του Κοπέρνικου, του Γαλιλαίου και του Νεύτωνα. Το βιβλίο λειτουργεί σαν ένας μεγεθυντικός φακός πάνω στις ήδη γνωστές αναφορές στη συμβολή των λογίων του μουσουλμανικού κόσμου στη μεσαιωνική εποχή.

Γράφει ο Ευτύχης Μπιτσάκης στο κλασικό του βιβλίο για την «Εξέλιξη των Θεωριών της Φυσικής»:

«Επικρατεί η αντίληψη ότι ο χριστιανικός Μεσαίωνας ήταν μια εποχή καθολικά σκοτεινή. Ειδικότερα, ότι Μεσαίωνας και επιστημονική πρόοδος είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Ότι, όπως γράφει ο Rene Taton, πιστεύεται ότι το “ελληνικό θαύμα” λησμονήθηκε και ξεθαύτηκε από τους Ουμανιστές της Αναγέννησης. Η άποψη αυτή, κατά τον γάλλο ιστορικό της επιστήμης, αντιφάσκει με την πραγματική ιστορία.

Είναι γεγονός ότι μετά την κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπήρξε μια συνολική οπισθοδρόμηση και ειδικότερα στα γράμματα, στις επιστήμες και στη φιλοσοφία. Όπως σημειώνει ο Th. Kuhn, μέχρι τον 7ο αιώνα οι Ευρωπαίοι δεν είχαν πρόσβαση στην αρχαία ελληνική επιστήμη. Ο Ευκλείδης ήταν γνωστός μόνο σε μια μη πλήρη λατινική μετάφραση από τον Βοήθιο. Ο Πτολεμαίος ήταν εντελώς άγνωστος. Από το έργο του Αριστοτέλη ήταν γνωστά μόνο λίγα έργα λογικής. Η επιστήμη είχε παραμεληθεί. Η εκκλησία ήταν αρχικά εχθρική προς τις επιστήμες. Αλλά όταν στην Ευρώπη η επιστήμη βρισκόταν στο ναδίρ, στο Ισλάμ πραγματοποιόταν μια μεγάλη Αναγέννηση. Οι Άραβες ανασυγκρότησαν την αρχαία επιστήμη, μεταφράζοντας αρχικά κείμενα ελλήνων από τα συριακά στα αραβικά. Οι ίδιοι προώθησαν τα μαθηματικά, την αστρονομία, την οπτική, τη χημεία κλπ. Η χριστιανική Ευρώπη γνώρισε την αρχαία επιστήμη από τους Άραβες, συνήθως από αραβικές μεταφράσεις (το Αλμαγέστη [το κλασικό έργο του Πτολεμαίου] είναι σύντμηση αραβικού τίτλου του 9ου αιώνα)». (σελ.178-9).

Το βιβλίο του Al-Khalili αφιερώνει ξεχωριστά κεφάλαια σε κάθε μια πτυχή της μεγάλης εκείνης Αναγέννησης, αρχίζοντας από το κίνημα των μεταφράσεων.

Το μεταφραστικό κίνημα

Η Βαγδάτη στον 8ο και 9ο αιώνα, κάτω από την ηγεσία των Αβασιδών Χαλίφηδων Χαρούν αλ-Ρασίντ (μεταφράζεται σαν Ααρών ο Δίκαιος) και του γιου του Αλ-Μαμούν, αναδύεται σαν μια τεράστια πόλη, η μεγαλύτερη της εποχής με ένα εκατομμύριο κατοίκους, πρωτεύουσα μιας απέραντης αυτοκρατορίας που αναπτύσσει το εμπόριο καθώς ενσωματώνει τους εμπόρους στην άρχουσα τάξη και τους δίνει δυνατότητα να κινούνται από τον Ατλαντικό μέχρι την Ινδία. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ήταν δυνατό να γράφεται μια επιταγή στη Βαγδάτη και να εξαργυρώνεται στα παράλια της Βόρειας Αφρικής με κοινό νόμισμα το δινάριο.

Η ιστορικός Reay Tannahil στο βιβλίο της για τα τρόφιμα και τη διατροφή αναφέρει:

«Σύντομα η Βαγδάτη εξελίχθηκε σε μεγάλη αποθήκη της εποχής της, γεμάτη με τα προϊόντα της Ανατολής. Από τη Βαγδάτη ξεκινούσαν Άραβες και Εβραίοι έμποροι και ταξίδευαν στην Κίνα για να φέρουν κανέλα και rhubarb (απαραίτητο για την ιατρική), αλλά και στην Ινδία για καρύδες. Άλλοι πήγαιναν στο Ισπαχάν για μέλι, κυδώνια, μήλα, σαφράν και αλάτι, στη Μοσούλη για ορτύκια και στη Χαλουάν για ρόδια, σύκα και ξύδι.

Ορισμένα από αυτά τα προϊόντα προορίζονταν για να προωθηθούν και να πουληθούν στην Ευρώπη. Άλλα ταξίδευαν μαζί με τους άραβες αξιωματούχους στις αποικίες που διοικούσαν μέχρι την Ισπανία, όπου με τη βοήθεια ενός νέου δικτύου καναλιών δημιουργούνταν συντριβάνια και κήποι κατ’ εικόνα και ομοίωση της Μεσοποταμίας». («Food in History», Penguin Books, 1988,σελ.141).

Η συγκέντρωση πλούτου και στρατιωτικής δύναμης σε αυτό το κέντρο συνδυάστηκε με την ανάγκη για συγκέντρωση του επιστημονικού πλούτου της εποχής. Οι επικοινωνίες είχαν ανάγκη από γέφυρες, κανάλια, χάρτες (αλλά και κεραμικά για τα κτίρια και ατσάλι για τα σπαθιά των πολεμιστών), και, κατά προέκταση, από όλα τα μέχρι τότε επιτεύγματα της αστρονομίας, της γεωμετρίας, της ιατρικής και όσων άλλων γνώσεων είχαν συσσωρευθεί.

Η Βαγδάτη αποκτάει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη από την εποχή της ελληνιστικής Αλεξάνδρειας, τον Μπαίτ αλ-Χίκμα (Οίκο της Σοφίας), όπου συγκεντρώνονται μεταφρασμένα στα αραβικά όλα τα έργα της ελληνικής κληρονομιάς, αλλά και της περσικής και της ινδικής.

Ο Ραμπάν αλ-Ταμπαρί μεταφράζει την «Μεγίστη Σύνταξη» του Πτολεμαίου που θα συνεχίσει την πορεία της στην ιστορία πλέον με το αραβικό της όνομα ως «Αλμαγέστη». Ο Χουναίν ιμπν Ισάκ μεταφράζει Ιπποκράτη και Γαληνό, ο Ταμπίτ ιμπν Κούρα Ευκλείδη, Αρχιμήδη και Απολλώνιο, ο Κούστα ιμπν Λούκα Διόφαντο και Αρίσταρχο. Εκτός από τους διάσημους μεταφραστές, το κίνημα απλώνεται σε πλήθος άλλους που ενισχύονται από τις χορηγίες όχι μόνο του Χαλίφη και του Βεζύρη αλλά και των άλλων αξιωματούχων και των πλουσίων εμπόρων. Οι πιο μεγάλοι μεταφραστές διαθέτουν ακολουθία από αντιγραφείς που αναπαράγει τις μεταφράσεις σε αντίγραφα. Ο όγκος των βιβλίων στον Οίκο της Σοφίας αλλά και στις ιδιωτικές βιβλιοθήκες των αρχοντικών φτάνει σε πρωτοφανή επίπεδα.

Χαρακτηριστικό του κλίματος εκείνης της εποχής είναι το γεγονός ότι ένας από τους άραβες ιστορικούς αναφέρει μια ιστορία που κυκλοφορούσε για τον χαλίφη Al-Mamun ότι είδε στο όνειρό του τον Αριστοτέλη!

Χαλίφηδες που ονειρεύονται και εμπνέονται από τον Αριστοτέλη και γίνονται αραβικοί θρύλοι, είναι σίγουρα μια εικόνα που αντιφάσκει με τα κυρίαρχα στερεότυπα. Ο Al-Khalili δίνει στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του τον τίτλο «Ένα Όνειρο για τον Αριστοτέλη».

Έστω και αν η Βαγδάτη και ο Οίκος της Σοφίας καταστράφηκε μετά την εισβολή των Μογγόλων το 1258, η παράδοση αυτή βρήκε τη συνέχειά της και στον Οίκο της Σοφίας του Κάιρου και στις περίφημες βιβλιοθήκες της Ανδαλουσίας, στην Κόρδοβα και στη Γρανάδα.

Όταν ο Al-Khalili γράφει για χιλιάδες βιβλία κυριολεκτεί. Ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν σε εκείνη την άνθηση ήταν το πέρασμα της γνώσης του χαρτιού από την Κίνα στους άραβες. Η πρώτη παραγωγή χαρτιού στην αυτοκρατορία των Αβασιδών έγινε στη Σαμαρκάνδη, από κινέζους αιχμάλωτους πολέμου μετά την ήττα της κινεζικής δυναστείας των Τανγκ από τα μουσουλμανικά στρατεύματα το 751. Η παραγωγή χαρτιού άνθισε στη Βαγδάτη την τελευταία δεκαετία του 8ου αιώνα και συνδυάστηκε με άνθηση όλων των τεχνικών που απαιτεί η παραγωγή βιβλίων (μελάνια, κόλλες, δέρματα, βιβλιοδεσία).

Εκτός από τις ιδέες, λοιπόν, το ισλάμ και ο αραβικός κόσμος αποτέλεσε τη γέφυρα και για την πρώτη ύλη για τη διάδοσή τους. Σύμφωνα με τον Henri-Jean Martin και το κλασικό του έργο «Η Έλευση του Βιβλίου»:

«η ανακάλυψη της τυπογραφίας θα ήταν αδύνατη χωρίς την ώθηση που έδωσε το χαρτί, το οποίο έφτασε στην Ευρώπη από την Κίνα διαμέσου των αράβων…

Τον 12ο αιώνα εμφανίστηκε στην Ιταλία ένα νέο είδος “περγαμηνής”, το χαρτί, το οποίο έφεραν έμποροι που συναλλάσσονταν με αραβικές χώρες. … Οι αξιωματούχοι της Γένοβας, όπου πρωτοεμφανίστηκε το χαρτί από την αραβική Ισπανία, το χρησιμοποιούσαν για τους λογαριασμούς τους… Σύντομα, ολόκληρα δέματα χαρτιού έφταναν στα ιταλικά λιμάνια». (Lucien Febvre and Henri- Jean Martin, The Coming of the Book, Verso, 1990, σελ. 30).

Από το πλούσιο απόθεμα γνώσεων που συγκέντρωσαν τα κέντρα του μεσαιωνικού ισλάμ άντλησε πλουσιοπάροχα το μεταφραστικό κίνημα από τα αραβικά στα λατινικά που αναπτύχθηκε αιώνες αργότερα, στο Τολέδο του 12ου αιώνα. Ο επίσκοπος Ραυμόνδος του Τολέδο δημιούργησε ένα μεταφραστικό κέντρο που άνθησε στα μέσα εκείνου του αιώνα. Αλλά η Reconquista της αραβικής Ανδαλουσίας από τους χριστιανούς ηγεμόνες δεν ήταν η μόνη πύλη εισόδου της αραβικής επιρροής στην Ευρώπη. Η Βενετία με το εκτεταμένο εμπόριο της στην Ανατολή και η Σικελία σαν σταυροδρόμι όπου τα εβραϊκά, τα αραβικά, τα λατινικά και τα ελληνικά συνυπήρχαν σαν επίσημες γλώσσες κάτω από την ηγεμονία των Ρογήρων (πατέρα και γιού), έπαιξαν αντίστοιχο ρόλο. Στα τέλη του 15ου αιώνα, γράφει ο Al-Khalili, τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια ήταν εφοδιασμένα με λατινικές μεταφράσεις όλων των σημαντικών αραβικών έργων.

Τα άλματα στην επιστήμη
Ωστόσο η σημασία της ισλαμικής Αναγέννησης δεν περιορίζεται στο ρόλο της γέφυρας ανάμεσα στην αρχαιότητα και την ευρωπαϊκή Αναγέννηση, παρόλο που αυτό από μόνο του θα ήταν τεράστιο. Όπως και σε άλλες στιγμές της ιστορίας όπου συμπυκνώνονται πολλές αλλαγές και συσσωρεύονται γνώσεις και εμπειρίες, σημειώθηκαν άλματα στην εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης. Το βιβλίο του Al-Khalili εντοπίζει αυτά τα άλματα και εξηγεί τη συμβολή τους για τη συνέχεια σε πολλούς τομείς, αφιερώνοντας κεφάλαια στη Χημεία, στα Μαθηματικά, στην Αστρονομία, στη Φιλοσοφία, στην Οπτική, στην Ιατρική.

Ένας τρόπος για να γίνει κατανοητό αυτό είναι να δούμε πόσοι άραβες απέκτησαν λατινικά ονόματα, γιατί τα έργα τους έγιναν απαραίτητα στην επιστημονική βιβλιογραφία: Averroes (Ibn Rushd), Avicenna (Ibn Sina), Alkindus (Al-Kindi), Geber the Alchemist (Jabir ibn Hayyan), Algorithmus (ο πατέρας της άλγεβρας Al-Kwarizmi), Abulcasis (Abu al-Qasim al-Zahrawi), Albatenius (al-Battani), Alfraganus (Al-Farghani) και πολλοί άλλοι.

Προφανώς δεν μπορούμε στα πλαίσια αυτού του άρθρου να συνοψίσουμε όλες αυτές τις τομές. Ας περιοριστούμε, λοιπόν, σε μερικά από τα πιο σημαντικά παραδείγματα.

Η άλγεβρα χρωστάει το όνομα της στο βιβλίο του Al-Kwarizmi με τίτλο al-Kitab al-Mukhtasar fi Hisab al-Jebr wal-Muqabala, που σημαίνει «Το Εγχειρίδιο των Υπολογισμών με Αποκατάσταση και Εξισορρόπηση». Εκείνο το al-Jebr από όλο αυτό το μακρυνάρι έμεινε στην ιστορία. Ο Al-Kwarizmi ήταν από τους βασικούς λόγιους του Οίκου της Σοφίας στη Βαγδάτη στο πρώτο μισό του 9ου αιώνα. Συνδύασε τις επιρροές από τον Ευκλείδη και από την ινδική αριθμητική και κατάφερε να δώσει κανόνες (αλγόριθμους, από το λατινικό όνομά του), για τη λύση αλγεβρικών εξισώσεων μέχρι το δεύτερο βαθμό. Το βιβλίο του μεταφράστηκε στα λατινικά το 1145 και βοήθησε στην εξέλιξη των σύγχρονων μαθηματικών. Ο Al-Khalili εξετάζει τη σχέση του με τον Διόφαντο και με τον ινδό Brahmagupta και επιμένει ότι ο τίτλος του πατέρα της άλγεβρας ανήκει στον Al-Kwarizmi.

Παράλληλα, ο Αl-Kwarizmi έπαιξε ρόλο στην καθιέρωση των ινδικών ψηφίων για τους αριθμούς στον ισλαμικό κόσμο και από εκεί στην Ευρώπη. Εκεί βρίσκονται οι ρίζες των αριθμών που χρησιμοποιούμε (1,2,3,4,…) καθώς και η δυνατότητα να γράφουμε όχι μόνο μέχρι το 9 αλλά οποιοδήποτε μέγεθος με τα ίδια ψηφία, όπως επίσης και η χρήση δεκαδικών ψηφίων.

Ένα δεύτερο σημαντικό παράδειγμα αφορά στην Αστρονομία. Τι πρόοδος υπήρχε πριν ο Κοπέρνικος ανατρέψει την γεωκεντρική θεώρηση του Πτολεμαίου με το ηλιοκεντρικό σύστημα; Ο ίδιος ο Κοπέρνικος είχε μελετήσει την Αλμαγέστη του Πτολεμαίου στα λατινικά από την μετάφραση που είχε κάνει από τα αραβικά ο Γεράρδος της Κρεμόνα, ένας από τους πρωταγωνιστές του μεταφραστικού κινήματος της ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Είχε χρησιμοποιήσει επίσης την Επιτομή της Αλμαγέστης που είχαν συγγράψει από κοινού ο Γκέοργκ Πόιερμπαχ και ο Ρεγκιομοντάνους. Από εκεί έμαθε για τα έργα αράβων αστρονόμων όπως ο Τhabit ibn Qurra και ο al-Battani και έκανε αναφορές σε αυτά στο περιβόητο σύγγραμμά του De Revolutionibus. Σύμφωνα με τον Al-Khalili όμως, η πιο σημαντική επιρροή στο έργο του Κοπέρνικου προέρχεται από τους αστρονόμους της λεγόμενης Σχολής της Maragha.

H Maragha ήταν αστρονομικό παρατηρητήριο στα ανατολικά της Τεχεράνης, όπου εργάστηκε ο Nasr al-Din al-Tusi από το 1259 και μετά. Εκτός από την καταγραφή παρατηρήσεων με μεγαλύτερη ακρίβεια, αυτό που πρόσφερε ο al-Tusi ήταν ένα μαθηματικό μοντέλο (το “ζεύγος Tusi”) με κίνηση ενός μικρότερου κύκλου μέσα σε έναν μεγαλύτερο, χάρη στο οποίο μπορούσε να απλοποιηθεί η προσπάθεια του Πτολεμαίου να ερμηνεύσει τις τροχιές στο γεωκεντρικό μοντέλο του. Ο Κοπέρνικος χρησιμοποίησε ένα αντίστοιχο μοντέλο με το «ζεύγος Tusi» στο δικό του ηλιοκεντρικό σύστημα.

Το βιβλίο του Al Khalili είναι γεμάτο με ιστορικές αναδρομές, επιστημονικές συγκρίσεις και πίνακες και διαγράμματα από αραβικά συγγράμματα που στοιχειοθετούν και ζωντανεύουν τα επιτεύγματα της ισλαμικής Αναγέννησης. Τα πρώτα βήματα από την Αλχημεία στη Χημεία, ο υπολογισμός του μήκους της περιφέρειας της γης με απίστευτη ακρίβεια, η ανάπτυξη της ιατρικής έτσι ώστε επί περίπου πέντε αιώνες στη μεσαιωνική ευρώπη τα βασικά ιατρικά συγγράμματα ήταν μεταφράσεις των έργων των Al-Razi, Ibn Sina και Al-Zahrawi.

Το αδύνατο σημείο στο βιβλίο του Al-Khalili βρίσκεται στην προσπάθειά του να απαντήσει στο ερώτημα γιατί η ισλαμική Αναγέννηση δεν είχε συνέχεια όπως η ευρωπαϊκή που ακολούθησε. Στον τομέα αυτό περιορίζεται να αντικρούσει τις αντιλήψεις που χρεώνουν την παρακμή σε εγγενή σκοταδισμό του ισλάμ σαν θρησκεία, λες και η χριστιανική εκκλησία πολέμησε λιγότερο την ανάδειξη των επιστημών όταν έκαιγε τον Τζιορντάνο Μπρούνο στην πυρά και καταδίωκε τον Γαλιλαίο. Γιατί οι επιστημονικές επαναστάσεις απογειώθηκαν στην ευρώπη παρά αυτές τις διώξεις, ενώ αντίθετα παρήκμασαν στον αραβικό κόσμο;

Μαρξιστική προσέγγιση
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα χρειάζεται μια μαρξιστική προσέγγιση για τις ρίζες αλλά και τα όρια της ισλαμικής Αναγέννησης. Στην προσπάθεια αυτή μπορούμε να βρούμε χρήσιμους προσανατολισμούς στο βιβλίο του Κρις Χάρμαν «A People’s History of the World».

H επικράτηση των Αβασιδών δεν ήταν μια απλή αλλαγή δυναστείας σε μια μεγάλη αυτοκρατορία. Ήταν καρπός εξέγερσης και υπάρχουν ιστορικοί που φτάνουν στο σημείο να μιλούν για επανάσταση, ακόμη και για πρώιμη αστική επανάσταση. Σίγουρα έφερε αλλαγές στη θέση των εμπόρων μέσα στην άρχουσα τάξη και απελευθέρωσε μια αναπτυξιακή δυναμική που βοήθησε στην ανάδειξη μεγάλων πόλεων και στη δημιουργία θεσμών όπως οι «Οίκοι της Σοφίας». Αλλά αυτή η δυναμική ποτέ δεν έφτασε σε αλλαγές στον τρόπο παραγωγής που να στηρίξουν την παραπέρα ανάπτυξη των επιστημονικών επαναστάσεων.
Γράφει ο Χάρμαν:

«Η ανάδειξη του ισλαμικού πολιτισμού τον 7ο και 8ο αιώνα οφειλόταν στον τρόπο που αρχικά οι αραβικοί στρατοί και στη συνέχεια η επανάσταση των Αβασιδών κατάφεραν να ενώσουν την περιοχή από τον Ατλαντικό ωκεανό μέχρι τον Ινδό ποταμό με ένα δόγμα που καθιστούσε τον έμπορο και τον βιοτέχνη εξίσου σημαντικό με τον γαιοκτήμονα και τον στρατηγό. Αυτό ήταν που επέτρεψε σε προϊόντα, τεχνικά επιτεύγματα, καλλιτεχνικές αναζητήσεις και επιστημονικές γνώσεις να κυκλοφορούν από το ένα άκρο της Ευρασίας στο άλλο και να προστεθούν πραγματικές κατακτήσεις πάνω στην κληρονομιά των αρχαίων αυτοκρατοριών της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου, της Ελλάδας, της Ρώμης, της κλασικής Ινδίας και της Κίνας εκείνης της εποχής. Αντίστοιχα, όμως, η παρακμή του ισλαμικού πολιτισμού από τον 10ο αιώνα και μετά οφειλόταν στα όρια της επανάστασης των Αβασιδών. Στην πραγματικότητα ήταν μισή επανάσταση. Επέτρεψε στους εμπόρους και τους βιοτέχνες να ασκούν επιρροή πάνω στο κράτος, αλλά όχι να πάρουν τον έλεγχό του.

Ισορροπώντας ανάμεσα στις τάξεις των πόλεων και στις μεγάλες τάξεις των γεωκτημόνων, η κρατική μηχανή έγινε πανίσχυρη. Απορροφούσε φόρους από όλες τις τάξεις, χάριζε απέραντα κτήματα στους στρατηγούς και τους γραφειοκράτες της, ρουφούσε το πλεόνασμα που θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας και τελικά οδήγησε το μεγάλο πλήθος των καλλιεργητών της γης κάτω από τα όρια επιβίωσης με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της συνολικής παραγωγής. Αυτό με τη σειρά του περιόρισε την αγορά για τους εμπόρους και τους βιοτέχνες που δεν είχαν κίνητρα να περάσουν από τη μικρή παραγωγή σε κάποιες πρώτες μορφές εργοστασιακής παραγωγής. Η τεχνολογική πρόοδος σκόνταψε… Ο πολιτισμός ήταν περιορισμένος σε ένα σχετικά λεπτό στρώμα του πληθυσμού και άρχισε να μαραίνεται καθώς οι οικονομικές συνθήκες που τον συντηρούσαν χειροτέρεψαν. …

Ο ισλαμικός πολιτισμός, όπως και οι πολιτισμοί των περιόδων Τανγκ και Σουνγκ στην Κίνα, ήταν σημαντικοί για να δημιουργήσουν τους σπόρους μιας μελλοντικής ανάπτυξης. Αλλά το συντριπτικό βάρος του παλιού εποικοδομήματος δεν επέτρεψε σε αυτούς τους σπόρους να ριζώσουν – παρά μόνο όταν μεταφυτεύτηκαν σε μια πρωτόγονη περιοχή της Ευρώπης, όπου τέτοιο εποικοδόμημα σχεδόν δεν υπήρχε» (σελ.134-5).

Η «πρωτόγονη» σε σύγκριση με τον ισλαμικό πολιτισμό μεσαιωνική Ευρώπη προχώρησε να φτάσει και να ξεπεράσει τις κατακτήσεις των προηγούμενων πολιτισμών. Αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί όσους επιχειρούν να διαιωνίσουν ισλαμοφοβικές προκαταλήψεις. Νομιμοποιεί μόνο τους επαναστάτες της εργατικής τάξης που πιστεύουν ότι οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις θα φέρουν νέα περάσματα σε ανώτερους πολιτισμούς, όπως η πορεία προς τις αστικές επαναστάσεις ξεπέρασε τις κατακτήσεις του ισλαμικού πολιτισμού.

Περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Τεύχος #88, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2011

Η Ευρώπη φρούριο

Οι εικόνες φρίκης και ντροπής από την Λαμπεντούζα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι η εξαίρεση, γράφει ο Σωτήρης Κοντογιάννης. Η ΕΕ μετατρέπει τους μετανάστες σε “λαθραίους” συστηματικά για χάρη του κεφάλαιου.


Η Λαμπεντούζα ήταν ο καθρέφτης της Ευρώπης. Όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη ρατσιστική "Ευρώπη Φρούριο" -ο θάνατος, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο εξευτελισμός, τα βασανιστήρια αλλά και η υποκρισία και η αναλγησία- ήταν εκεί παρόντα τις τελευταίες βδομάδες του 2013.

Η Λαμπεντούζα είναι όμως μόνο μια μικρογραφία της “Ευρώπης Φρούριο”. Οι 311 νεκροί ήταν ένα τρομαχτικό σοκ για την ανθρωπότητα, ένα σοκ, όμως, που αύξησε ελάχιστα μόνο τον θλιβερό απολογισμό των θυμάτων της ρατσιστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για πάνω από 17.000 νεκρούς μέχρι σήμερα.1 Από αυτούς η πλειοψηφία ήταν νέοι, κάποιοι παιδιά ακόμα. Οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να ξεφύγουν από τα ραντάρ της Frontex και να φτάσουν σε κάποια απόμακρη ακτή της Ιταλίας ή της Ελλάδας. Πολλοί έχουν χαθεί χωρίς να αφήσουν ούτε ένα ίχνος πίσω τους. Ο πραγματικός απολογισμός του θανάτου είναι, δίχως αμφιβολία, ακόμα μεγαλύτερος.2

Ο Μανουέλ Μπαρόζο, ο πρόεδρος της Κομισιόν, δήλωσε συντετριμμένος όταν επισκέφθηκε την Λαμπεντούζα. “Αυτή η εικόνα”, είπε, “με τα εκατοντάδες φέρετρα, δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου”. “Αυτή δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που θέλουμε”, συμπλήρωσε η Σεσίλια Μάλστρομ, η επίτροπος "Εσωτερικών" της ΕΕ που τον συνόδευε. “Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να εμποδίσουμε να συμβεί κάτι τέτοιο ξανά”. Η Μάλστρομ, που προέρχεται από το δεξιό Φιλελεύθερο Λαϊκό Κόμμα της Σουηδίας έχει προτείνει την διεύρυνση της δράσης της Frontex “απ' την Ισπανία μέχρι την Κύπρο”. Για τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η πραγματική τραγωδία δεν είναι ο ίδιος ο πνιγμός των 311 “λαθρομεταναστών”. Η πραγματική τραγωδία είναι ότι πνίγηκαν στις ακτές της Ιταλίας. Η πραγματική τραγωδία είναι η εικόνα με τα εκατοντάδες φέρετρα στη σειρά και όχι τα ίδια τα εκατοντάδες φέρετρα στη σειρά. Η λύση είναι να πνίγονται στα ανοιχτά της Μεσογείου, μακρυά από τα ευρωπαϊκά σύνορα, τα μάτια του κόσμου και τα φώτα της δημοσιότητας.

Και ο Ενρίκο Λέττα, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας δήλωσε συντετριμμένος. Η κυβέρνηση έδωσε στους νεκρούς την ιταλική ιθαγένεια και οι κηδείες τους έγιναν δημοσία δαπάνη. Όσο για αυτούς που επέζησαν, η αντιμετώπιση ήταν πολύ διαφορετική. Αυτό που ακολούθησε ήταν η συνήθης διαδικασία: εγκλεισμός σε στρατόπεδο μέχρι οι αρχές να αποφασίσουν για τη μοίρα τους. Την παραμονή των Χριστουγέννων η ιταλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει το “κέντρο υποδοχής” της αμπεντούζα όταν βγήκε στη δημοσιότητα ένα μυστικό βίντεο3 που έδειχνε τον εξευτελισμό και την κακομεταχείριση των προσφύγων. Οι εικόνες των "λαθρομεταναστών", που υποχρεώνονταν να σταθούν γυμνοί στη σειρά μέσα στο κρύο για να ψεκαστούν με απολυμαντικό αφρό, ανάγκασε την ίδια τη δήμαρχο της Λαμπεντούζα να αποκαλέσει το κέντρο υποδοχής "Konzentrationslager" -στρατόπεδο συγκέντρωσης, στα γερμανικά.4 Ο Λέττα δήλωσε για μια ακόμα φορά σοκαρισμένος. Και διέταξε "ένορκη διοικητική εξέταση" για να αποδοθούν, υποτίθεται, οι ευθύνες σε αυτούς που τους αναλογούν. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκάλεσε την ιταλική κυβέρνηση για τις άθλιες συνθήκες στα "κέντρα φιλοξενίας".

Δουβλίνο ΙΙ

Τα δικαιώματα των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση προστατεύονται, υποτίθεται, από τη “Ρύθμιση του Δουβλίνου ΙΙ” -ένα σύνολο από κανονισμούς και νόμους που αποφασίστηκαν τον Φλεβάρη του 2003 και αντικατέστησαν τις παλαιότερες ρυθμίσεις (Δουβλίνο Ι) του 1997. Η αφετηρία τόσο για το Δουβλίνο Ι όσο και για το Δουβλίνο ΙΙ ήταν οι ορισμοί και οι αποφάσεις της "Συνθήκης για το καθεστώς των προσφύγων" που υπογράφτηκε, με πρωτοβουλία του ΟΗΕ, στη Γενεύη της Ελβετίας τον Ιούλη του 1951 από 19 χώρες. Σύμφωνα με το Άρθρο 1 της Συνθήκης, πρόσφυγας είναι "Το άτομο το οποίο έχει βάσιμο φόβο δίωξης λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, ένταξης σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα ή έκφρασης συγκεκριμένης πολιτικής γνώμης, βρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την υπηκοότητα και δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμεί, λόγω του φόβου αυτού, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία αυτής της χώρας. Ή (το άτομο που) μη έχοντας υπηκοότητα και ευρισκόμενος εκτός της χώρας της προηγούμενης συνήθους διαμονής του, λόγω τέτοιων περιστατικών δεν είναι σε θέση ή δεν έχει την επιθυμία, λόγω φόβου, να επιστρέψει σε αυτή".5

Όλες οι χώρες που αποτελούν τον "σκληρό πυρήνα" της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέγραψαν το 1951 την Συνθήκη. Παρόλα αυτά καμιά από αυτές δεν είναι σήμερα διατεθειμένη να παράσχει την παραμικρή βοήθεια στα θύματα των διώξεων. Η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε, στις αρχές Δεκέμβρη, την Ευρωπαϊκή Ένωση για την στάση της απέναντι στους πρόσφυγες που προσπαθούν, κατά εκατοντάδες χιλιάδες να εγκαταλείψουν τη Συρία, για να σωθούν από την βία του εμφυλίου πολέμου. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Σαλίλ Σέτι, του Γενικού Γραμματέα της Διεθνούς Αμνηστίας, "η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αποτύχει τραγικά να αναλάβει τον ρόλο που της αναλογεί στην παροχή προστασίας σε αυτούς που έχουν χάσει τα πάντα εκτός από την ίδια τους τη ζωή. Ο αριθμός αυτών που είναι διατεθειμένη να αναλάβει είναι ειλικρινά θλιβερός. Σε όλη την Ευρώπη, οι ηγέτες θα πρέπει να κρύψουν τα πρόσωπά τους από την ντροπή".

Από τις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι 18 -ανάμεσά τους και η Ελλάδα και η Κύπρος (η Λευκωσία απέχει λιγότερο από 200 μίλια από τη Δαμασκό)- αρνήθηκαν κάθε βοήθεια. Η Γερμανία, η πιο "γενναιόδωρη" από τις ευρωπαϊκές χώρες, συμφώνησε να δώσει άσυλο σε όλους και όλους 10.000 πρόσφυγες. Η Γαλλία σε 500. Η Ισπανία σε 30. Συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση συμφώνησε να δεχτεί στο έδαφός της 12.340 από τα 2.2 περίπου εκατομμύρια που έχουν εγκαταλείψει τη Συρία.6 Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τον Μπαρόζο και τα άλλα μέλη της Κομισιόν να βγάζουν δακρύβρεχτους λόγους για την τραγωδία των Σύριων, να υπόσχονται λίγα ψίχουλα για βοήθεια7 και να καλούν την "διεθνή κοινότητα να ακολουθήσει και να μιμηθεί και αυτή τη χειρονομία αλληλεγγύης μας".

Ακόμα και οι ίδιοι οι απολογητές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυσκολεύονται να απαρνηθούν αυτή την πραγματικότητα. Αντί για αυτό, αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να την δικαιολογήσουν -επιστρατεύοντας τους πιο κοινότυπους ρατσιστικούς μύθους. Η Ευρώπη, λένε, εγκατέλειψε πράγματι τις αρχές της Συνθήκης του 1951 -αλλά υπεύθυνοι για αυτή την αλλαγή είναι οι ίδιοι οι μετανάστες από τις μη ευρωπαϊκές χώρες που, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, άρχισαν να καταφθάνουν στα σύνορά της "σε αριθμούς χωρίς προηγούμενο". "Όταν οι αριθμοί ξεπέρασαν κάθε φαντασία", γράφει η Έμμα Χάνταντ, "κάτι έπρεπε να αλλάξει -ένας πρόσφυγας είναι ένα άτομο σε ανάγκη και πρέπει να του επιτραπεί η είσοδος, χίλιοι πρόσφυγες είναι μια απειλή και ένας μπελάς".8

Ψυχροπολεμική προπαγάνδα
Στην πραγματικότητα, όμως, και οι δυο παραδοχές στις οποίες στηρίζονται αυτές οι απόψεις είναι παραπλανητικές: ούτε ο αριθμός, ούτε η προέλευση των προσφύγων έχει σημειώσει κάποια δραματική αλλαγή μέσα στα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, η χειρότερη χρονιά ήταν το 1994, όπου ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων υπό διωγμό στον πλανήτη έφτασε τα 47 εκατομμύρια.9 Μέσα στα επόμενα χρόνια ο αριθμός αυτός μειώθηκε σημαντικά -για να αρχίσει να ανεβαίνει και πάλι μόλις την τελευταία πενταετία. Το 2004, τη χρονιά που ιδρύθηκε η Frontex, ο αριθμός των προσφύγων (σε αυτόν δεν περιλαμβάνονται οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες του 1948 και οι απόγονοί τους, ούτε οι εκτοπισμένοι στο εσωτερικό των χωρών) είχαν μειωθεί κατά 30% σε σχέση με τα νούμερα του 2001. Αντί να χαλαρώσουν, δηλαδή, με την πτώση των αριθμών των προσφύγων τα μέτρα αυξάνονταν.

Αλλά ακόμα και με ιστορικούς όρους, το "κύμα της λαθρομετανάστευσης" ανήκει στον χώρο της φαντασίας: το 1926, για παράδειγμα, ο συνολικός αριθμός των προσφύγων ήταν περίπου 9.5 εκατομμύρια,10 στα ίδια περίπου επίπεδα με σήμερα (10.5 εκατομμύρια το 2012). Στο μεταξύ, όμως, ο πληθυσμός του πλανήτη έχει διπλασιαστεί.

Με εξαίρεση την δεκαετία του 1940, ο κύριος όγκος των προσφύγων προερχόταν σχεδόν πάντα από τις εκτός Ευρώπης χώρες. Η Συνθήκη της Γενεύης του 1951, το ορόσημο της πολιτικής απέναντι στους πρόσφυγες του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απλά δεν τους λάμβανε υπ' όψιν της. Η συμφωνία είχε και χρονικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς: ίσχυε μόνο για αυτούς που είχαν διωχθεί πριν την υπογραφή της. Και εξαιρούσε τους κατοίκους των αποικιών και των πρώην αποικιών -αγνοώντας με αυτόν τον τρόπο επιδεικτικά την μαζική έξοδο από την Κίνα του 1949-50, τα εκατομμύρια των προσφύγων από την διαίρεση των Ινδιών, τους Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους το 1948 ή τους πρόσφυγες από τον Πόλεμο στην Κορέα (1950-53).11

Στην πραγματικότητα η Συνθήκη της Γενεύης δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μια υποκριτική, Ψυχροπολεμική προπαγάνδα12 που θα έδειχνε, υποτίθεται, την απόσταση που χώριζε την διαποτισμένη από τα ανθρωπιστικά ιδανικά "Ελεύθερη Δύση" από το "Σιδηρούν Παραπέτασμα". Ούτε η Ρωσία, ούτε η Κίνα, ούτε καμιά από τις άλλες χώρες του τότε "ανατολικού μπλοκ" δεν την υπέγραψε το 1951. Αντίθετα, ανάμεσα σε αυτούς που την υπέγραψαν ήταν η Ελλάδα -μια χώρα που είχε μόλις εξαναγκάσει με την απειλή του έκτακτου στρατοδικείου της Μακρονήσου και του εκτελεστικού αποσπάσματος, χιλιάδες αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ να την εγκαταλείψουν.13

Πολλοί, ακόμα και μέσα στην Αριστερά, υποστηρίζουν ότι η "Ευρώπη Φρούριο" παραβιάζει τις αρχές πάνω στις οποίες έχει στηριχτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η άποψη δεν έχει, όμως, καμιά σχέση με την πραγματικότητα.14 Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, διαποτισμένος βαθιά από την κληρονομιά της αποικιοκρατίας. Ο ρατσισμός είναι κομμάτι του ίδιου της του DNA. Η Frontex, ο θάνατος στα σύνορα, τα "κέντρα φιλοξενίας", ο εξευτελισμός, τα βασανιστήρια και οι επαναπροωθήσεις δεν είναι "ατυχήματα". Ούτε οφείλονται σε κάποιες "παραβιάσεις", που θα αντιμετωπιστούν με ένορκες διοικητικές εξετάσεις. Είναι ένας από τους θεμέλιους λίθους πάνω στους οποίους έχει χτιστεί το οικοδόμημα που ονομάζεται "Ενωμένη Ευρώπη".

Η Γηραιά Ήπειρος

Ούτε έχουν καμιά σχέση τα ρατσιστικά αυτά μέτρα με την "προστασία" της Ευρώπης από τα κύματα της μετανάστευσης. Η Ευρώπη έχει, στην πραγματικότητα, ανάγκη τους μετανάστες.

Η Ευρώπη "γερνάει". Στους καταλόγους με τους ρυθμούς γεννήσεων οι χώρες της Ευρώπης βρίσκονται κυριολεκτικά στον πάτο: στον κατάλογο του ΟΟΣΑ (2010) η Γερμανία βρίσκεται, με 8 γεννήσεις ανά 1000 κατοίκους, στην τελευταία, 205 θέση, θέση. Η Ιταλία στην 199. Η Αυστρία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα ελάχιστα μόνο πιο πάνω. Κατά μέσο όρο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 αντιστοιχεί μόλις 1.4 παιδί σε κάθε γυναίκα.

Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επικαλούνται συχνά αυτή την γήρανση του πληθυσμού για να περάσουν τις επιθέσεις τους σε βάρος των συντάξεων και των ταμείων. Το 2030, το 2040, το 2050 κλπ λένε (οι προεκτάσεις διαφέρουν από ανάλυση σε ανάλυση και από χώρα σε χώρα) οι συνταξιούχοι θα ξεπεράσουν αυτούς που δουλεύουν. Για αυτό η ηλικία συνταξιοδότησης θα πρέπει να φτάσει στα 67, τα 68 ή ακόμα και τα 70.

Το βασικό πρόβλημα, όμως, δεν είναι η πίεση πάνω στα ταμεία. Η Ευρώπη κινδυνεύει, χωρίς τους μετανάστες, να ξεμείνει από εργατικά χέρια. Παρά τα όσα λέει, ο πραγματικός στόχος της ρατσιστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι να σταματήσει αλλά να ελέγξει την μετανάστευση.

Η μετανάστευση έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία του καπιταλισμού. Οι ΗΠΑ χρωστάνε την ανάπτυξη στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα σε μεγάλο βαθμό στο "κύμα των μεταναστών" από την Ευρώπη. "Η ανισόμερη ανάπτυξη του καπιταλισμού", γράφει η Jane Hardy,15 "παρήγαγε μεγάλους αριθμούς εξαθλιωμένων και καταδιωγμένων αγρεργατών στην Ευρώπη, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι για την εκρηκτική ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Ανάμεσα στο 1870 και το 1914 (τη χρονιά που ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος) 50 εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από την Ευρώπη. Τα δυο τρίτα πήγαν στις ΗΠΑ, ενώ οι υπόλοιποι μοιράστηκαν στον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Αφρική, την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Αυτή η μαζική μετανάστευση αντιστοιχούσε στο ένα όγδοο του πληθυσμού της Ευρώπης το 1900 -και περίπου στο 20% με 30% του πληθυσμού για χώρες όπως η Βρετανία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία".

Αυτός ο ρυθμός διακόπηκε βίαια μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι ΗΠΑ άρχισαν να χρησιμοποιούν τον ρατσισμό για να επιβάλλουν αυστηρούς ελέγχους στα σύνορα. Και αποκαταστάθηκε μόνο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 η Βρετανία, η Γαλλία και οι Ολλανδία -οι ίδιες ακριβώς χώρες που πρωτοστάτησαν στην επιβολή των χρονικών και των γεωγραφικών περιορισμών στη συνθήκη της Γενεύης το 1951- εισήγαγαν εκατοντάδες χιλιάδες "εργατικά χέρια" από τις (συχνά πρώην) αποικίες τους. Η Γερμανία (και μερικές άλλες, μικρότερες, βιομηχανικές χώρες) στηρίχτηκαν στην μετανάστευση από τη νότια Ευρώπη και την Τουρκία. Το 1973 οι μετανάστες-εργάτες στη Γερμανία και τη Γαλλία αποτελούσαν το 10% του εργατικού δυναμικού.16

Η μετανάστευση είναι από πολλές πλευρές σημαντική για τα αφεντικά. Η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης είναι "ακριβή" στον σύγχρονο καπιταλισμό: η εκπαίδευση αποσπάει ένα σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Οι καπιταλιστές προσπαθούν, βέβαια, με την διάλυση της δημόσιας παιδείας να μεταφέρουν τον κόστος στις πλάτες των ίδιων των εργατικών οικογενειών. Αλλά ακόμα και έτσι δεν παύει να είναι μια "δαπάνη" για την εθνική οικονομία. Η εισαγωγή "ξένων" εργατών τους απαλλάσσει από αυτό το βάρος -αφού το κόστος της εκπαίδευσης το έχει επωμισθεί η γειτονική χώρα.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: τα αφεντικά προσπαθούν συνεχώς να αξιοποιήσουν την παρουσία των -συχνά φτωχών ή ακόμα και εξαθλιωμένων- μεταναστών για να αυξήσουν τα επίπεδα της εκμετάλλευσης για ολόκληρη την εργατική τάξη. Η βασική προϋπόθεση, όμως, για αυτό είναι να μην έχουν οι μετανάστες δικαιώματα: για αυτό αποκαλούνται συνεχώς οι μετανάστες "παράνομοι" και "λαθραίοι". Αυτόν τον στόχο εξυπηρετεί η "Ευρώπη Φρούριο".

Οι μετανάστες είναι δύναμη για το εργατικό κίνημα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα οι εξαθλιωμένοι, συχνά, μετανάστες από την Ευρώπη πρωτοστάτησαν στις εργατικές εξεγέρσεις στις ΗΠΑ. Ο Λούης Τίκας, ένας μετανάστης από την Κρήτη, ήταν ένας από τους ηγέτες της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στο Λούντλοου -της απεργίας που σφάχτηκε άγρια στις 21 Απριλίου του 1914 από την Εθνοφρουρά και τους μπράβους των αφεντικών. Ο αγώνας ενάντια στον ρατσισμό σε βάρος των "λαθρομεταναστών" είναι αγώνας για την ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι συνυφασμένη, από την ίδια της τη φύση, με το ρατσισμό. Ο Σαμαράς δήλωσε ότι η μετανάστευση θα είναι μια από τις βασικές προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας. Πρόκειται για μια ανατριχιαστική δήλωση: οι διεθνείς οργανισμοί έχουν ήδη καταγγείλλει πολλές φορές την Ελλάδα για τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών στην Αμυγδαλέζα και τα άλλα κέντρα "φιλοξενίας". Ακόμα και οι ίδιες οι Ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να στείλουν τους "παράνομους" μετανάστες που φθάνουν στα σύνορά τους από την Ελλάδα πίσω (όπως ορίζουν οι Ευρωπαϊκές συνθήκες) από τον φόβο της κακομεταχείρησης.

Το όραμα της ελληνικής προεδρίας είναι ακόμα περισσότερες Λαμπεντούζες, ακόμα περισσότεροι μετανάστες πνιγμένοι στα νερά της Μεσογείου, ακόμα περισσότερα φέρετρα μικρών παιδιών. Είναι βαθιά γελασμένοι, αν πιστεύουν ότι θα τους αφήσουμε.

Σημειώσεις
1. Η οργάνωση “United For Intercultural Action“ (www.unitedagainstracism.org) που έχει την στήριξη του ΟΗΕ, της Κομισιόν κλπ έχει καταγράψει μέχρι σήμερα πάνω από 17.000 νεκρούς πρόσφυγες και μετανάστες. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πεθάνει στα σύνορα της Ευρώπης, όπως και οι 311 της Λαμπεντούζα. Στους καταλόγους της οργάνωσης, οι περισσότεροι παραμένουν ανώνυμοι.

2. Σύμφωνα με το βρετανικό BBC, για παράδειγμα, από το 1988 μέχρι σήμερα έχουν χάσει, στα ανοιχτά της Ιταλίας και μόνο, πάνω από 19.000 πρόσφυγες τη ζωή τους. (http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-24485104)

3. http://www.youtube.com/watch?v=M4E29sb_hg0

4. http://www.spiegel.de/politik/ausland/lampedusa-italien-raeumt-fluechtlingslager-a-940842.html

5. http://www.unhcr.org/3b66c2aa10.html

6. http://www.amnesty.org/en/news/fortress-europe-syrian-refugee-shame-exposed-2013-12-11

7. Η Κομισιόν υπέγραψε στις 18 Δεκέμβρη τρεις συμφωνίες παροχής βοήθειας με τον ΟΗΕ συνολικού ύψους 147 εκατομμυρίων Ευρώ. Το ΑΕΠ της ΕΕ το 2012 ήταν 13 τρις Ευρώ και ο πληθυσμός της 500 εκατομμύρια. Η βοήθεια αντιστοιχεί, με άλλα λόγια, στο 0.0012% του ΑΕΠ της Ευρώπης, ή σε 0.3 Ευρώ/κεφαλή.

8. Αναφέρεται στην εξαιρετική, υπό δημοσίευση, μελέτη της Lucy Mayblin, Colonialism, Decolonisation and the Right to be Human: Britain and the 1951 Geneva Convention on the Status of Refugees, http://sheffield.academia.edu/LucyMayblin

9. Στους "ανθρώπους υπό διωγμό" περιλαμβάνονται, σύμφωνα με τον ΟΗΕ οι πρόσφυγες, οι εσωτερικά εκτοπισμένοι και οι Παλαιστίνιοι του 1948. http://www.unhcr.org/51bacb0f9.html

10. Mayblin, σελ. 4

11. Στο ίδιο, σελ 5

12. Όπως αποκαλύπτει η Mayblin, η Βρετανική κυβέρνηση διακατεχόταν από έναν φόβο και μια εχθρότητα απέναντι στην Συνθήκη. Το παρακάτω απόσπασμα από τα πρακτικά του υπουργικού συμβουλίου τον Απρίλη του 1951, λίγο πριν την τελική υπογραφή, είναι χαρακτηριστικά:

Η,Μ: Δεν ξέρω τίποτα για αυτό -εκτός ότι είμαστε σε μια δύσκολη θέση. Ξεκίνησε σαν μια αντισοβιετική προπαγάνδα. όπως πάει, μοιάζει ότι θα γυρίσει εναντίον μας, ιδιαίτερα στις αποικίες.

G.W: Όπως είναι, χωρίς την εξαίρεση των αποικιών, είναι απαράδεκτο για εμάς. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

J: Να μείνουμε μέσα και να δημιουργήσουμε δυσκολίες. Πολύ δύσκολο για μας να αποσυρθούμε.

13. Η συνθήκη της Γενεύης αναθεωρήθηκε το 1967. Οι χρονικοί και οι γεωγραφικοί περιορισμοί διαγράφτηκαν και στις αιτίες που μπορεί να εξαναγκάσουν έναν "πρόσφυγα" να εγκαταλείψει τη χώρα του προστέθηκαν ο πόλεμος και η βία (δεν υπήρχαν στο κείμενο του 1951). Σήμερα τη συνθήκη υπογράφουν 145 χώρες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, προτιμάει να αναφέρεται στο αρχικό κείμενο.

14. Ούτε σε νομικό επίπεδο δεν μπορεί να σταθεί αυτή η διάκριση. Χαρακτηριστική είναι η μελέτη της Joanna Lenart, 'Fortress Europe': Compliance of the Dublin II Regulation with the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms. H Lenart εγκαλεί την ΕΕ για την στάση της απέναντι στους πρόσφυγες (η μελέτη "τονίζει την άμεση ανάγκη για αλλαγές στο νομικό πλαίσιο") και παραδέχεται ότι η πολιτική της ΕΕ καθορίζεται κύρια από τα οικονομικά της συμφέροντα και όχι από τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

15. Jane Hardy, Migration and capitalism, International Socialism 122, Spring 2009

16. Στο ίδιο.

Περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω, τεύχος #102, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2014

Συντονιζόμαστε στις 22 Μάρτη - Διεθνής μέρα αντιφασιστικής δράσης

Η ΚΕΕΡΦΑ ΚΑΛΕΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 25/1 6ΜΜ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΡΕΘΥΜΝΟΥ ΣΕ ΣΥΣΚΕΨΗ ΦΟΡΕΩΝ,ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ,ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ 22 ΜΑΡΤΗ

Αρχίζει από αυτή την εβδομάδα ο γύρος των συνελεύσεων-συσκέψεων της ΚΕΕΡΦΑ σε πόλεις, γειτονιές και σχολές σε όλη την Ελλάδα για το ξεκίνημα της καμπάνιας για την διοργάνωση της παγκόσμιας ημέρας δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού στις 22 Μάρτη.

Ο συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ Π. Κωνσταντίνου εξηγεί στη παρακάτω συνέντευξη τη σημασία αυτής της πρωτοβουλίας για την απομόνωση των φασιστών σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ εξακολουθώντας να παίζει το χαρτί του ρατσισμού που στρώνει το δρόμο στους φασίστες. Η επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας μπορεί να κόψει το δρόμο στην προσπάθεια των νεοναζί να σηκώσουν κεφάλι.

- Τι θα γίνει στις 22 Μάρτη;

Στα πλαίσια της παγκόσμιας μέρας κατά του ρατσισμού και του φασισμού θα υπάρξουν μεγάλες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις σε μία σειρά από πρωτεύουσες. Στην Ελλάδα θα γίνουν τρία συλλαλητήρια στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη (για όλη τη βόρεια Ελλάδα) και στα Χανιά (για όλη την Κρήτη). Στη Μεγάλη Βρετανία οργανώνονται κινητοποιήσεις στο Λονδίνο, στο Κάρντιφ και στην Γλασκώβη. Θα έχουμε κινητοποιήσεις στην Κοπεγχάγη, στη Βαρσοβία, στη Βαρκελώνη και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας και περιμένουμε να προστεθούν και άλλα σημεία του πλανήτη όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία.

- Ποια είναι η σημασία αυτής της πρωτοβουλίας;

Επειδή είμαστε μπροστά στις Ευρωεκλογές χρειάζεται να μην αφήσουμε τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα να τις αξιοποιήσουνε για να προβληθούν σαν εναλλακτική λύση στην Ευρώπη της κρίσης. Αυτού του είδους η προσπάθεια γίνεται αυτή τη στιγμή από τη μεριά των ακροδεξιών και ρατσιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα στην Αγγλία, το κόμμα του Γκερ Βίλντερς στην Ολλανδία, έχουν βάλει αυτό το στόχο. Μπορούμε να εμποδίσουμε αυτή την εξέλιξη.

Είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις είναι αυτές που έχουν δώσει τη δυνατότητα στους φασίστες να κερδίζουνε έδαφος, με τις ρατσιστικές πολιτικές που εφαρμόζουν. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το κλείσιμο των συνόρων, η αυστηροποίηση της χορήγησης ασύλου στους πρόσφυγες, η στοχοποίηση των μεταναστών, είναι εργαλείο που χρησιμοποιούνε για να αποπροσανατολίσουν την αντίσταση και να διασπάσουν την εργατική τάξη.

Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη υπάρχει ένα ολόκληρο κίνημα που αντιστέκεται. Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχει ισχυρό αντιφασιστικό κίνημα, που δίνει τη μάχη για να μην επανεκλεγεί το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα, του Γκρίφιν. Έχουμε να συνεργαστούμε με τα κινήματα σε όλες αυτές τις χώρες για να προβάλλουμε τη λύση των από τα κάτω, μία λύση που σίγουρα είναι ενάντια στο νεοναζισμό και το ρατσισμό που προωθούν οι κυβερνήσεις.

Στην Ελλάδα μπορεί να βρίσκεται σε εξέλιξη η δίωξη της Χρυσής Αυγής αλλά δεν ξέρουμε αν θα φτάσει να οριστεί η δίκη πριν από τις Ευρωεκλογές και άρα είναι ακόμα ανοιχτό αν θα φτάσουμε να έχουμε ξανά ψηφοδέλτια των νεοναζί, με τη βούλα του Άρειου Πάγου. Επιπλέον έχουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στα οποία εξακολουθούν να βασανίζονται μετανάστες. Στον επόμενο μήνα κλείνει το 18μηνο κράτησής τους και κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει, αν θα προχωρήσει η κυβέρνηση σε μαζικές απελάσεις με πτήσεις τσάρτερ. Έχουμε στα σκαριά έναν Κώδικα Μετανάστευσης που πετσοκόβει το δικαίωμα των μεταναστών για νομιμοποίηση. Έχουμε τους εργάτες της Μανωλάδας, που κλείνει σχεδόν ένας χρόνος και ακόμα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που έγιναν εκεί.

Όλα αυτά τα θέματα είναι στην κεντρική ατζέντα της Ελληνικής Προεδρίας με στόχο να παίξουν το χαρτί του ρατσισμού ακριβώς για να βοηθήσει όλες τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την κυβέρνηση Σαμαρά, να αποπροσανατολίσει την εργατική αντίσταση. Ο Σαμαράς φαντασιώνεται ότι έτσι θα πάρει τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Όμως με τις ρατσιστικές πολιτικές διογκώνονται οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής, νομιμοποιείται η δυνατότητά της να χύνει ρατσιστικό δηλητήριο και να λέει τα ψέματά της.

Μέσα από την καμπάνια για την οργάνωση της 22 Μάρτη, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για το εργατικό κίνημα να απαντήσει στα ρατσιστικά ψέματα. Στο ότι δε χωράνε άλλοι στην Ευρώπη, διότι υπάρχει ανεργία. Την ανεργία δεν την προκαλούν οι μετανάστες, την προκαλούν οι βιομήχανοι και οι καπιταλιστές που δεν επενδύουν, κλείνουν τα εργοστάσιά τους και απολύουν μαζικά και θέλουν με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και το χτύπημα των μισθών να φορτώσουν τα βάρη στην εργατική τάξη. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να προωθούν όλα αυτά τα ψέματα. Τα σύνορα πρέπει να είναι ανοιχτά και οι μετανάστες καλοδεχούμενοι. Αυτή είναι η απάντηση. Δεν δεχόμαστε ότι οι μετανάστες είναι υγειονομική βόμβα. Υγειονομική βόμβα είναι ο Γεωργιάδης που ευθύνεται για την πρόσφατη δολοφονία στο Καστελόριζο ανθρώπου που δεν μπορούσε να πάει σε νοσοκομείο γιατί το κλείσανε.

- Πότε πάρθηκε η απόφαση για τις 22 Μάρτη και τι πρωτοβουλίες πρόκειται να πάρει η ΚΕΕΡΦΑ;

Μετά την Πρωτοβουλία «19 Γενάρη –Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική» που αναδείχτηκε το ότι υπάρχει μαζική και οργανωμένη αντίσταση απέναντι στη Χρυσή Αυγή, είχαμε την εικόνα ότι σε πάνω από 40 πόλεις του κόσμου σε αλληλεγγύη με την κινητοποίηση της Αθήνας, κινητοποιηθήκανε τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά κινήματα. Στις 5-6 Οκτώβρη η ΚΕΕΡΦΑ πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει Διεθνή Αντιφασιστική Συνάντηση, με συμμετοχή από τη Βρετανία, από το Unite Against Fascism και τα Βρετανικά συνδικάτα, όπως το UNITE. Υπήρχε συμμετοχή από την Αυστραλία, τη Δανία, την Πολωνία και συμμετοχή συνδικάτων από την Ελλάδα όπως η ΠΟΣΠΕΡΤ.

Πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε την κινητοποίηση στις 22 Μάρτη κατά του φασισμού και του ρατσισμού, σαν μια μέρα παγκόσμιας δράσης, μία μέρα μετά τις 21 Μάρτη, όπου ο ίδιος ο ΟΗΕ την έχει αναδείξει σαν μέρα κατά των ρατσιστικών διακρίσεων με ιστορικές αναφορές στο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

Η ΚΕΕΡΦΑ έχει καλέσει τα συνδικάτα, τα δημοτικά συμβούλια, τους καλλιτέχνες, τους φοιτητές και τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τις κοινότητες των μεταναστών, όλο τον κόσμο του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος, μαζί να οργανώσουν αυτά τα μεγάλα συλλαλητήρια στην Αθήνα, στα Χανιά και στη Θεσσαλονίκη. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες. Η ΚΕΕΡΦΑ θα οργανώσει μια σειρά από ανοιχτές συσκέψεις και συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά μέσα στις οποίες θα φροντίσουμε να βρεθούνε οι εκπαιδευτικοί, οι δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι στους δήμους, στην ΕΡΤ, οι απεργοί του ΕΟΠΥΥ, πανεπιστημιακοί, φοιτητές, νεολαίοι, όλος ο κόσμος της εργατικής αντίστασης. Ξεκινάμε από αυτή την εβδομάδα με ένα γύρο εκδηλώσεων στα πανεπιστήμια, μαζί με την οικογένεια του Σαχζάτ Λουκμάν που βρίσκονται εδώ.

Ήδη υπάρχει πρωτοβουλία στο χώρο του θεάτρου, από το θέατρο ΕΜΠΡΟΣ και από τον ηθοποιό Βασίλη Κουκαλάνι, να διοργανωθεί μία εβδομάδα με θεατρικές παραστάσεις που θα συμβάλουν στο να αναδείξουν το «όχι στο ναζισμό» από τη μεριά του κόσμου της τέχνης, όπου θα κορυφωθεί στις 22 Μάρτη. Υπάρχει σοβαρή ανταπόκριση από τους καλλιτέχνες για τη διοργάνωση της μεγάλης συναυλίας που θα γίνει εκείνη την ημέρα στο Σύνταγμα. Ήδη βρισκόμαστε σε συζητήσεις με τον Θάνο Μικρούτσικο, το Σταμάτη Κραουνάκη, το Μίλτο Πασχαλίδη και πολλούς ακόμα. Είμαστε επίσης σε επαφή με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη και τον δημοσιογράφο Κώστα Αρβανίτη. Θέλουμε ο κόσμος της τέχνης από το δικό του μετερίζι, να πάρει μέρος δραστήρια σε αυτό το μεγάλο «Όχι στο φασισμό» σε όλη την Ευρώπη.

Θέλουμε πάνω απ’ όλα η 22 Μάρτη να γίνει πρωτοβουλία των συνδικάτων. Θα έρθουμε σε επαφή με όλα τα συνδικάτα, με τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα, γιατί θέλουμε αυτή η μέρα να έχει πανεργατική διάσταση. Είναι η επόμενη μέρα από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ όπου το δικό μας «όχι στο φασισμό και το ρατσισμό», θα συνδυαστεί με τη διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων. Σκοπεύουμε να προτείνουμε ψηφίσματα στο γύρο Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ. Ήδη η Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας έχει πάρει απόφαση συμμετοχής στις 22 Μάρτη. Θα προτείνουμε επίσης στις ΕΛΜΕ να γίνουν πολύμορφες εκδηλώσεις στα σχολεία, στις 21 Μάρτη. Ήδη μαθητές οργανώνουν μαζέματα σε γειτονιές και σε σχολεία για να κατεβάσουν τα σχολεία τους με τα πανό τους.

Καίριο ρόλο έχουν να παίξουν οι αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων. Η Χρυσή Αυγή θα επιχειρήσει να κατέβει με υποψήφιο τον Κασιδιάρη, στο Δήμο της Αθήνας και σε άλλους δήμους. Άρα οι αποφάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων όπως αυτή του ΔΣ της Αθήνας είναι πολύτιμες για να τους κλείσουμε το δρόμο παντού.

Θέλουμε η 22 Μάρτη να είναι ξεκίνημα για την αντιφασιστική καμπάνια που θα κάνουμε για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Χρυσαυγίτη υποψήφιο να συγκροτεί νέα τάγματα εφόδου, να πάρει την κάλυψη της αστυνομίας και δήθεν μοιράζοντας την φασιστοφυλλάδα τους ή το προεκλογικό τους υλικό να παριστάνουν το πολιτικό κόμμα. Δεν μπορούν αυτοί οι οποίοι έχουν δολοφονήσει σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και της Ελλάδας να παριστάνουν τη δημοτική παράταξη. Και θυμίζω ότι η Δημοτική παράταξη «Ελληνική Αυγή», είναι αυτή που έχει τον Πλωμαρίτη, τη Σκορδέλη, τον ψυχίατρο που μοίραζε χαρτιά σε Χρυσαυγίτες για να κερδίζουν αναβολές σε δίκες και μία σειρά από εγκληματίες. Κανονικά και αυτή η παράταξη της ΧΑ θα έπρεπε να δικαστεί ως εγκληματική οργάνωση.

Ο Πέτρος Κωνσταντίνου μίλησε στην Κατερίνα Θωίδου

Στην επέτειο της δολοφονίας συνεχίζεται η δίκη Λουκμάν

Δύο πράγματα ανέδειξε η δεύτερη μέρα της ακροαματικής διαδικασίας της δίκης των νεοναζί δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν (Στεργιόπουλου και Λιακόπουλου) που έγινε την Τετάρτη 8 Γενάρη και θα συνεχιστεί στις 17 Γενάρη - ακριβώς πάνω στο ένα χρόνο από την διάπραξη της ψυχρής ρατσιστικής δολοφονίας στα Πετράλωνα.

Πρώτον, τη συγκάλυψη, που επιχειρήθηκε από την πρώτη στιγμή εκ μέρους της ΕΛ.ΑΣ, προκειμένου να πέσουν στα μαλακά οι δράστες. Και δεύτερον, την εκκωφαντική αντίθεση ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και το ήθος των γονιών του Σαχζάτ Λουκμάν και την εξευτελιστική αποτυχία εκ μέρους των μαρτύρων της υπεράσπισης να απεμπλακούν οι κατηγορούμενοι από τα ρατσιστικά κίνητρα.

Ξεκινώντας από το δεύτερο, συγκλονιστική ήταν η παρουσία των γονιών: «Ο γιος μου ήταν 27 ετών. Μας έστελνε χρήματα και από αυτά κάποια ήταν για το σπίτι μας, κάποια για να πληρώνουμε δάνεια που πήραμε για να ταξιδέψει εδώ στην Ελλάδα» κατέθεσε ο πατέρας Χαντίμ Χουσεϊν ο οποίος αρνήθηκε τα υποκριτικά συλλυπητήρια της υπεράσπισης που μόλις πριν λίγες βδομάδες δεν δίστασε να αμφισβητήσει την πατρότητα και τη δυνατότητά του να είναι πολιτική αγωγή στη δίκη.

«Ο Σαχζάτ ήρθε στην Ελλάδα και το ταξίδι διήρκεσε ένα μήνα και στοίχισε 6.000 ευρώ» συνέχισε. «Ο μηνιαίος μισθός στο Πακιστάν είναι περίπου 80 ευρώ. Ερχόμενος στην Αθήνα νόμιζα ότι θα αντιμετωπίσω ένα εχθρικό κλίμα, όμως βρήκα πολύ αγάπη. Να τους σβήσετε τους εθνικιστές, για να σταματήσουν οι επιθέσεις και να μένουν όλοι μαζί με αγάπη».

«Σκότωσαν το παιδί μου που πήγαινε για το ψωμί του και λένε και διάφορα ψέματα. Δεν θέλω να τους συγχωρήσω με τίποτα, μου έκοψαν την καρδιά μου» κατέθεσε η μητέρα Σουκράν Μπίμπι. «Μας έλεγε ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα εδώ. Ότι δέρνουν, χτυπάνε και σκοτώνουν. Έλεγε ότι φοβάται πολύ. Του ζήτησα να γυρίσει πίσω, αλλά μου είπε ότι ήθελε να ξεπληρώσει το δάνειο που είχε πάρει. Τον σκότωσαν γιατί ήταν διαφορετικός, ήταν μετανάστης».

Από την άλλη, η λεγόμενη «αρραβωνιαστικιά» του ενός από τους κατηγορουμένους του Λιακόπουλου, απαντώντας στις ερωτήσεις παρουσίασε τον δράστη ξανά και ξανά σαν ένα άνθρωπο ψύχραιμο, που «δεν θα πιανόταν σε καβγά», ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτό που προσπαθεί να ισχυριστεί η υπεράσπιση, ότι δηλαδή το έγκλημα ήταν η κλιμάκωση ενός καυγά.

Ενώ κατέθεσε ότι «επειδή είναι ακατάστατος» του φτιάχνει τα ρούχα στο δωμάτιό του, παραδόξως ποτέ της δεν είδε το οπλοστάσιο με τα μαχαίρια, τα ρόπαλα και τα υλικά της Χρυσής Αυγής που βρέθηκαν από την αστυνομία στον ίδιο χώρο.

Ενώ ο δράστης λέει ότι έφερε συχνά μαχαίρι για την προστασία του, η ίδια είπε αρχικά ότι ποτέ δεν είχε αντιληφθεί να κουβαλάει μαχαίρι για να προσθέσει στη συνέχεια: «ε, δεν τα χρησιμοποιούσε και κάθε μέρα!». Σχετικά με τα παραπάνω, κατέθεσε επίσης ότι ο δράστης ποτέ δεν είχε πέσει θύμα κλοπής και όσον αφορά τη σχέση του με τη Χρυσή Αυγή, αφού αρχικά είπε ότι λόγω της αλβανικής της καταγωγής δεν θα μπορούσε να έχει σχέση με ένα ρατσιστή, αργότερα εν τη ρύμη του λόγου της είπε ότι στο παρελθόν είχε σχέση με χρυσαυγίτη.

Και όλα αυτά, χασκογελώντας και χωρίς έστω ούτε μια φορά να κοιτάξει τον «αρραβωνιαστικό» της, που κατά τα άλλα είχε να δει έναν ολόκληρο χρόνο επειδή ήταν στην φυλακή…

Αστυνομικοί σε ρόλο «υπεράσπισης»

«Στη δικάσιμο αυτή γίναμε μάρτυρες μια προσπάθειας που συστηματικά και μεθοδευμένα η αστυνομία από την ημέρα του εγκλήματος έκανε για να το υποβαθμίσει, να το παρουσιάσει σαν μια φιλονικία στο δρόμο και να του αφαιρέσει τον ρατσιστικό του χαρακτήρα» δήλωσε στο τέλος της δεύτερης μέρας ο ένας εκ των τριών συνηγόρων της πολιτικής αγωγής Κώστας Παπαδάκης.

«Εχουν κατασκευαστεί στα πρόσωπα των αστυνομικών μάρτυρες υπερασπίσεως, ουσιαστικά μάρτυρες, που χωρίς καμιά αρμοδιότητα μεταφέρουν συζητήσεις με τους κατηγορουμένους προτού καν συγκροτήσουν υπερασπιστική γραμμή προκειμένου να προλειάνουν το έδαφος ότι η ανθρωποκτονία διεξήχθη χωρίς να υπάρχει πρόθεση και «μετά από ένα καυγά». Κάτι που με τα δεδομένα της τότε περιόδου σημαίνει ότι θα ήταν δυσχερές αν όχι αδύνατο να ανακύψουν στοιχεία τα οποία θα οδηγούσαν στην αποκάλυψη των διασυνδέσεων των κατηγορουμένων με την Χ.Α .

Σας θυμίζω ότι ούτε άρση απορρήτων έγινε, ούτε περικύκλωση του τόπου για αναζήτηση γενετικού υλικού, ούτε έρευνα για την προέλευση των στιλέτων και των μαχαιριών που βρέθηκαν στην κατοχή τους, ούτε διερεύνηση άλλου περιστατικού της ζωής τους που θα μπορούσε να τους συνδέει. Ηταν η εποχή που όποιος κατήγγειλε ένα έγκλημα σαν χρυσαυγίτικο, βρισκόταν κατηγορούμενος ο ίδιος. Και αυτό φαίνεται από την στοργή και τη θαλπωρή με την οποία περιέβαλλε η αστυνομία τους δράστες, λίγες ώρες μετά την διάπραξη του εγκλήματος, διαμορφώνοντάς τους αυτήν την υπερασπιστική γραμμή που δεν αντέχει στην κρίση της κοινής λογικής».

Χαρακτηριστικά των μεθοδεύσεων, πέρα από τα προαναφερθέντα, της αστυνομίας είναι τα εξής γεγονότα:

Και οι τέσσερις αστυνομικοί της ομάδας Ζ που συνέλαβαν τον Στεργιόπουλο και τον Λιακόπουλο στο Σύνταγμα με τις ματωμένες πεταλούδες δεν τους ρώτησαν ποτέ αν ήταν αυτοί οι δράστες του εγκλήματος στα Πετράλωνα, έγκλημα για το οποίο μόλις είχαν πάρει σήμα! Δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατάσχουν την άδεια οδήγησης και την άδεια της μηχανής, η οποία δεν είχε πινακίδα. Οι ίδιοι 'βεβαιώνουν' ότι κανείς από τους κατηγορούμενους δεν είχε πάνω του κινητό, όταν στην έρευνα στο σπίτι του Λιακόπουλου βρέθηκαν ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά εννέα κινητά.
Άλλαξαν κατάθεση

Επίσης, οι δύο αστυνομικοί της ομάδας Ζ, αυτοί που έφθασαν στον τόπο του εγκλήματος στα Πετράλωνα, άλλαξαν την αρχική τους κατάθεση, προσθέτοντας το περιστατικό με το ποδήλατο που κλείνει το δρόμο!

Τέλος, ο έβδομος και τελευταίος αστυνομικός που κατέθεσε σαν μάρτυρας εκ μέρους του τμήματος ανθρωποκτονιών, δεν ήταν ο «αρμόδιος» για την προανάκριση, αλλά όπως είπε χαρακτηριστικά ήταν «επί της υποδοχής», τάχα για να αποσπάσει την ομολογία πριν την κυρίως ανάκριση – μια ομολογία στην οποία είχαν προβεί ήδη οι δράστες πριν φθάσουν στο ανθρωποκτονιών.

Ετσι, στις ερωτήσεις των δικηγόρων, γιατί μετά την εύρεση των φυλλαδίων της Χ.Α και του οπλοστασίου, η υπηρεσία του δεν διέταξε έρευνα για ρατσιστικό έγκλημα ως όφειλε, γιατί δεν έκανε αναπαράσταση του εγκλήματος κλπ, εκείνος δήλωνε «αναρμόδιος», καθώς αυτός είχε άλλη υπόθεση και απλά έκανε την λεγόμενη «υποδοχή», ενώ την ανάκριση την έκαναν άλλοι!

Την ίδια στιγμή, ήταν αρκετά αρμόδιος ώστε να καταθέτει: «ο τρόπος που κινήθηκε ο αλλοδαπός ήταν απειλητικός», «πιστεύω ότι αυτό θα έκαναν οι δράστες ακόμα και αν το θύμα ήταν έλληνας», «οι δράστες φαίνονταν συντετριμμένοι» (όλες οι προηγούμενες καταθέσεις αυτόπτων και αστυνομικών λένε ότι ήταν ήρεμοι και χαλαροί) «ήταν ένας τσαμπουκάς των δρόμων» και «δεν διαφάνηκε ρατσιστικό κίνητρο».

Προκύπτει, εδώ εύλογα το ερώτημα πώς είναι δυνατόν σε μια τέτοια υπόθεση, ο μοναδικός μάρτυρας, εκ μέρους της υπηρεσίας ανθρωποκτονιών η οποία διεξήγε την πρώτη ανάκριση, να είναι «αναρμόδιος»; Κάπως έτσι κατέληξαν οι νεοναζί δράστες να είναι κατηγορούμενοι όχι για ρατσιστικό έγκλημα, αλλά «δια ασήμαντον αφορμήν».

«Το ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει η ελληνική δικαιοσύνη είναι το εξής: Αν δεν είναι ρατσιστικό έγκλημα η δολοφονία ενός πακιστανού εργάτη που πηγαίνει στη δουλειά με 5 ευρώ και το φυλακτό που του έδωσε η μάνα του, από δύο μαυροφορεμένους μοτοσυκλετιστές, μαχαιροβγάλτες με στιλέτα πεταλούδες, με δεδομένο ότι στα σπίτια τους βρέθηκαν οπλοστάσια και φυλλάδια της Χ.Α, τότε τι είναι ρατσιστικό έγκλημα;» είπε ο έτερος συνήγορος πολιτικής αγωγής, Θανάσης Καμπαγιάννης.

Στην τρίτη μέρα της δίκης, στις 17 Γενάρη, το δικαστήριο αποφάσισε να προσκομιστούν όλα τα πειστήρια του εγκλήματος, το οπλοστάσιο και τα υλικά της Χ.Α που βρέθηκαν στο σπίτι του Λιακόπουλου.

Οσον αφορά, τέλος, στην απόφαση του συμβουλίου εφετών στις 22 Δεκέμβρη να μην προφυλακιστούν οι δράστες της δολοφονίας του Λουκμάν σαν μέλη της Χ.Α, ο Τάκης Ζώτος, επίσης συνήγορος πολιτικής αγωγής, τόνισε ότι «οι δολοφόνοι παραμένουν κατηγορούμενοι για τη συμμετοχή τους στην εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Κρίθηκε από τις εφέτες ανακρίτριες που έχουν υπόψη τους το σύνολο του ανακριτικού υλικού, ότι υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις. Το συμβούλιο δεν είχε υπόψη του το σύνολο του ανακριτικού υλικού που είχαν οι ανακρίτριες».

Γιώργος Πίττας